کیانوش عیاری از حسرت هایش می گوید

کیانوش عیاری که قرار است در نوزدهمین جشن بزرگ سینمای ایران تجلیل و تقدیر شود، خسته و دل شکسته به نظر می رسد: «از سالی که نخستین فیلمم را ساختم خیلی از کارهایم یا متوقف شده یا به نحوی اذیت و آزار شده اند. از این رو نمی دانم واقعا احساسم چگونه است، چون در این سال ها آب خوش از گلوی من پایین نرفته است که بخواهم چیزی را دوست داشته باشم یا برایم لذت بخش باشد.» عیاری ماجرا را چنین باز می کند: « سال ۱۳۶۳ که تنوره دیو را ساختم، فقط و فقط کارشکنی دیدم. آن فیلم را نگذاشتند به مهمترین فستیوال های جهان برود. بعد نوبت شبح کژدم رسید و بعد فیلم آن سوی آتش که دو سال تمام نمایش داده نشد. بعد از آن هم نوبت آبادانی ها رسید که به عنوان نخستین فیلم سینمایی ایران به جشنواره کن دعوت ولی از حضورش در این جشنواره جلوگیری شد، درحالی که آن سال شانس موفقیت این فیلم وجود داشت. با این کار بدون هیچ تردیدی سرنوشت من عوض شد.»تلخکامی ها عیاری را به خانه پدری می رسانند: «این فیلم کوچکترین مسأله ای نداشته، اما هفت سال است در توقیف به سر می برد و اصلا چرا باید این اتفاق بیفتد؟ جز ترس، تنگ نظری و سوءتفاهم چه چیزی باع ... مرکز اخبار فیلم ایران اسلامی...