از قصه مراد برقی تا داستان شکنجه گاه های ساواک

کسانی که در دهه 40 خورشیدی در ایران تلویزیون می دیده اند، از گروه های گوناگون اجتماعی بوده اند. تماشای تلویزیون در آغاز شاید در قهوه خانه ها و خانه های همسایه و فامیل انجام می گرفته است اما محبوبیت این رسانه رفته رفته به اندازه ای افزایش یافت که بخشی از هزینه خانواده برای خریدن یک دستگاه تلویزیون اختصاص یافت؛ رسانه ای که برنامه هایش از صبح با انیمیشن که آن روزها «مضحک قلمی» نام داشت، آغاز می شد؛ مگس بی باک، میکی موس و دیگر کارتون های والت دیسنی، کینگ کونگ. برنامه های عصر و شب نیز فیلم ها و سریال های گوناگون را دربرمی گرفت؛ سرکار استوار، مرد شش میلیون دلاری، تلخ و شیرین، راهبه پرنده و خانه قمر خانم، از آن دسته بودند. ایرانیان از همان سال ها ساعت هایی فراوان از زندگی را با آدم های این قصه ها و روایت ها می گذراندند و در نتیجه، خواه ناخواه، داده ها و آگاهی هایی گوناگون از جهان پیرامون خود، پیاپی به دست می آوردند. این دستیابی هرچند از سوی همه جامعه شناسان رسانه پذیرفتنی نیست اما به گونه ای کند و زیرپوستی همواره جریان داشته است؛ دسته ای از مخاطبان با این ارتباط پیوسته، به آدم هایی خنثی ... مرکز اخبار فیلم ایران اسلامی...