از روى دست فریدون مشیرى تو بمان و تو بمک! شعر طنز حمید آرش آزاد

«همه مى پرسند»: «چیست در زمزمه ىِ مبهم آب؟» چیست در داخلِ یخچالِ تُهى؟ چیست در سیمِ کجِ داخلِ لامپِ خاموش؟ چیست در برفکِ تکرارىِ این ده اینچى؟ چیست در گوشىِ تلفن آخر؟ چیست در غیره و ذالک، اخوى؟ «که تو چندین ساعت، مات و مبهوت به آن مى نگرى؟» ××× من به آن آب نمى اندیشم که پس از شُل شدنِ واشرِ شیرِ حمّام مى چکد هى شب و روز! من به یخچال نمى اندیشم که نه در آن مُرغى ست و نه گوشت و ماهى، نه در آن میوه و سبزى و نه کوفتِ کارى! من به آن لامپ ندارم کارى، چون خودش – جُز دو، سه ساعت در روز – دایماً خاموش است. من نه اهلِ فیلم ام، و نه اصلاً سریال، چون همه تکرارى ست. تلفن نیز مهم نیست برایم هرگز چون که از وقتِ خروسخوانِ سحر، تا دمِ بوق سگ، گوشى اش دستِ خانم مى باشد! ××× نه به آب، نه به لامپ و یخچال، نه به تلفن، و نه حتّى سیما، «من به این جمله نمى اندیشم» «به تو مى اندیشم» اى زنِ بدبختم! که پس از پرداخت این همه پول بابتِ آب و برق، بابتِ تلفن دور و نزدیک، و اجاره ىِ خانه، به تو آیا چیزى خواهد ماند؟! «تو بمان با من، تنها تو بمان» این همه قبض که آمد این ... مرکز اخبار فیلم ایران اسلامی...