کینه‌ها را پرورش ندهیم

عصر ما عصر تفرقه‌ها، افزایش موانع، شکست پیمان‌نامه‌ها و پاره شدن عهدنامه‌هاست. ما دائماً در حال صحبت از خطرات انسان‌هایی هستیم که شبیه ما نیستند. ممکن است جهان در مسیر خطرناک شیوع مجدد کلمه دشمن حرکت کند.

به نظر می‌رسد علت اکراه معمول ما در استفاده از عداوت جهت توصیف روابطمان با دیگران این است که این کلمه فاقد یک تقابل دو سره است؛ ممکن است این‌گونه باشد که ما فقط هنگامی که از دیگری متنفریم و دیگری نیز از ما متنفر است، برای استفاده از کلمه دشمن توجیه داشته باشیم. هنگامی که تنفر یک سویه است، که معمولاً این‌طور نیز هست،

وجدان ما از این‌که به این نفرت یک سویه برچسبی بزنیم که مؤید دشمنی باشد، جلوگیری می‌کند. توصیف این موارد تحت عنوان دشمنی نوعی ستیزه‌جویی است و ما در اعماق وجودمان این امر را تصدیق می‌کنیم.

دعا کردن برای دشمن بخش مهمی از مسیحیت است و حتی اگر تاریخ دنیای مسیحی از آن دشمن ما باشد، باقی می‌ماند. دعا برای دشمن اولین گام برای جلوگیری از خشونت روزافزون است؛ چرا که دعا، خواست یک امر مثبت برای یک دشمن است و نفرت دوسویه را از بین می‌برد. ما دیگر دشمن نیستیم، حتی اگر هنوز در معرض تهاجم باشیم.

منظور ما نادیده گرفتن کامل دشمن نیست. مسیح به ما دستور نداد که خود را در دست کسانی که می‌خواهند به ما صدمه بزنند رها کنیم؛ او فقط توصیه کرد که اختلافات کوچک را تشدید نکنیم. طولانی‌ترین سفر با یک قدم شروع می‌شود و خصومت‌های بزرگ با یک کینه. ممانعت از ستیزه در سطح کینه به این دلیل است که از اتفاقات بعدی که ممکن است رنج بسیاری برای افراد زیادی به بار آورد، جلوگیری شود.

قضاوت نکنید تا قضاوت نشوید؛ محکوم نکنید تا محکوم نشوید؛ ببخشید تا بخشیده شوید. اولین قدم برای صلح جهانی، دوری جستن از کینه و عداوت و جستن راه‌های بهتر است.

مرکز اخبار فیلم ایران اسلامی...